Sevilla tiene un color especial...

Dzisiaj przeniesiemy się do krainy flamenco, czyli do słonecznej  Andaluzji. Odkryjemy niezwykłe miejsca oraz doświadczymy  chociaż w pewnym stopniu niesamowitej atmosfery obchodzonych tutaj świąt. 

Andaluzja (hiszp. Andalucía, z arab. Al-Andalus, pierwotnie od plemienia Wandalów) stanowi drugą największą pod względem powierzchni wspólnotę autonomiczną  Hiszpanii. Obszar ten należy do najbardziej zaludnionych. Położona na południu kraju Andaluzja obejmuje większą część regionu historycznego o tej samej nazwie oraz pasmo górskie na północy Sierra Morena. Stolicą regionu jest Sevilla - jedno z najbardziej rozpoznawalnych miast dzięki swojej wspaniałej architekturze.

SYMBOLE ANDALUZJI

Flaga 

Składa się z trzech poziomych pasów. Dwóch koloru zielonego oraz jednego barwy białej znajdującego się pomiędzy nimi. Zieleń jest symbolem ziem uprawnych, stanowi nawiązanie do motta regionu, którym jest cytat pochodzący z romancy Gabriela Garcii Lorki : "Zieloną, chcę cię zieloną". Z kolei biel odnosi się do otynkowanych na biało domów, które zdobią tak zwane białe wsie w okolicy Kadyksu.  

Herb 

Przedstawia postać mitologicznego Heraklesa, utożsamiającego symbol siły, poskramiającego lwy. Dwie kolumny ustawione po obu stronach herosa to słynne słupy Heraklesa, które według  mitologii greckiej zostały przez niego  umieszczone po obu stronach Cieśniny Gibraltarskiej. Kolumny zwieńczone zostały łukiem z napisem Dominator Hercules Fundator − Władca Herkules Założyciel. W dolnej części, na tle andaluzyjskiej flagi możemy odczytać następujący napis: Andalucía por sí, para España y la Humanidad (Andaluzja dla siebie, dla Hiszpanii, dla ludzkości). Jako symbol wspólnoty herb został przyjęty 30 grudnia 1981 roku. 

Hymn 

Hymn nosi tytuł "La bandera blanca y verde". Autorem tekstu powstałego na początku XX wieku jest andaluzyjski nacjonalista Blas Infante. Twórcą oryginalnej linii melodycznej jest José del Castillo, jednak jej zapis zaginął w czasie trwania wojny domowej w Hiszpanii. W 1981 roku utwór został przyjęty jako regionalny hymn Andaluzji. Twórcą nowej melodii jest Manuel Castillo.  

Nadszedł czas na mini podróż podczas której przyjrzymy się najpopularniejszym zakątkom regionu...

SEVILLA

Sewilla (Sevilla) jest stolicą Andaluzji, a zarazem czwartym pod względem wielkości miastem Hiszpanii. Słoneczne miejsce pełne zabytków i atrakcji posiada wiele do zaoferowania odwiedzającym.

Chcecie dowiedzieć się jaka jest Sevilla? - To posłuchajcie:

Naszą wirtualną wycieczkę po Sewilli rozpoczniemy od Real Alcázar de Sevilla (Alkazar w Sewilli). Pod tą ciekawie brzmiącą nazwą kryje się sięgający IX wieku, ogromny kompleks pałacowy. Wybudowany został w czasach kalifatu. Na przestrzeni wieków wygląd Alkazaru ulegał modyfikacjom przeprowadzanym najpierw z rozkazu władców muzułmańskich, a następnie królów Kastylii. 

Największym entuzjastą zmian okazał się być Piotr I Okrutny. Władca chrześcijański, zafascynowany sztuką islamu, wynajął najlepszych architektów z Hiszpanii. Ich celem miało być przerobienie  pałacu tak, aby dorównywał on swoim pięknem Alhambrze w Granadzie. Stąd też rozwiązania architektoniczne łączące w sobie dwie sztuki – islamu i chrześcijańską. Efektem tej niezwykłej mieszanki jest styl zwany mudéjar.   

Kolejnym przystankiem w naszej podróży po stolicy Andaluzji będzie La catedral de Santa María (Katedra Najświętszej Marii Panny).  Wybudowana została na miejsce dawnego meczetu z IX wieku. Obecnie jest to jedna z największych gotyckich świątyń na świecie. To dość znamienne biorąc pod uwagę słowa wypowiedziane przez jej architekta, Alonso Martineza “Postawmy budynek tak ogromny, aby ci, którzy zobaczą go w całej okazałości stwierdzili, że postradaliśmy zmysły”. Imponujące wrażenie robi jednak nie tylko sam rozmiar świątyni, ale i jej wnętrze, w którym można podziwiać między innymi liczący 18 metrów długości ołtarz, grobowiec Krzysztofa Kolumba oraz liczną kolekcję obrazów.  

Miłośnikom spacerów na tle urokliwych parków niewątpliwe przypadnie do gustu Park Marii Luizy. Jest on prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych tego typu miejsc nie tylko w Andaluzji, ale i w całej Hiszpanii. Spacerowicze oprócz tradycyjnej przechadzki w otoczeniu drzew i kwiatów mają okazję wyboru innego niż własne nogi środka transportu. Wśród dostępnych opcji znajduje się  jeszcze dorożka, rower lub łódź. 

Co ciekawe to właśnie tutaj nakręcone zostały sceny do dwóch części Gwiezdnych Wojen. Za wygląd parku odpowiedzialny jest francuski architekt krajobrazu, Forestier, który zaprojektował go z okazji Wystawy Iberoamerykańskiej w roku 1929. 

Jednak najpopularniejsza część tego miejsca, którą jest Plac Hiszpański (Plaza de España) stanowi dzieło innego człowieka. Był nim niejaki Aníbal González. Plac został wybudowany w latach 1914-1929. Dziś cieszy się on wielką popularnością wyrażaną  na licznych fotografiach. I nie ma w tym nic dziwnego biorąc pod uwagę jego niezwykłą dekorację, którą stanowią płytki azulejos, którymi zostały wyłożone cztery mostki, pod którymi odwiedzający mają okazję przepłynąć. Wszystko dzięki kanałowi ciągnącemu się wokół placu. Każdy z wspomnianych mostków symbolizuje jedno z dawnych królestw Hiszpanii (Aragonię, Kastylię, León i Nawarrę). Ciekawostką jest fakt, że przy Pałacu Hiszpańskim (Palacio Español) za pomocą azulejos przedstawione zostały mapy 48 prowincji Hiszpanii. 

Kolejny ważny punkt to Torre del Oro, czyli Złota Wieża już samą nazwą zachęca do odkrycia jej sekretów. Budowla wzniesiona została w latach 1220-1221 w czasie panowania dynastii Almohadów. Podobnie jak ponad 160 innych wież pełniła funkcję obronną. Pierwotnie Torre del Oro była połączona za pomocą łańcucha wraz z inną, nieistniejącą już wieżą postawioną po drugiej stronie rzeki Gwadalkiwir. Łańcuch pozwalał na  zablokowanie wrogim statkom wpłynięcia do portu. Odnośnie pochodzenia nazwy wieży powstały różne teorie. Pierwsza z nich nawiązuje do złotych płytek azulejos, którymi pokryta była kiedyś wieża. Druga wspomina o złotym odbiciu budowli w rzece. Trzecia z kolei twierdzi, że w miejscu tym gromadzone było złoto. Obecnie we wnętrzu Torre del Oro czeka na nas niewielkie  Muzeum Morskie.  

W Sewilli nie zabraknie także miejsca dla fanów parków rozrywki. Park Isla Mágica umożliwia przeniesienie się do sześciu różnych stref tematycznych nawiązujących do XVI i XVII wieku. Noszą one nazwy: Sevilla, Puerto de Indias, Puerta de América Amazonia, La Guarida de los Piratas, La Fuente de la Juventud oraz El Dorado. Dodatkowo w parku znajduje się też oddzielna część zwana Agua Mágica. Jest to strefa wodna wyposażona w mnóstwo zjeżdżalni, plażę, strefę relaksu oraz restauracje. 

WIOSKI ALPUJARRA 

Wioski obejmujące dużą powierzchnię prowincji Granady i Almerii. Region w którym można je podziwiać  leży u podnóża gór Sierra Nevada i zyskał sławę ze względu na rozciągające się stamtąd niesamowite widoki. Źródło utrzymania mieszkańców stanowi turystyka oraz sprzedaż wyrobów rękodzielniczych. Co ciekawe, dawniej region ten uznawany był za światową potęgę w produkcji jedwabiu.  

GRANADA 

Miasto Granada może poszczycić się bogactwem swej historii oraz kultury. Stanowi mieszankę różnych tradycji, religii oraz kultur: żydowskiej, mauretańskiej, rzymskiej oraz chrześcijańskiej. 

Zapierające dech w piersiach pałace i ogrody Alhambry znalazły swoje miejsce na Światowej Liście Dziedzictwa UNESCO. Są one najsłynniejszym zabytkiem Granady. Alhambra powstała ponad tysiąc lat temu. Pierwotnie pełniła rolę twierdzy. Wraz z biegiem lat oraz podbojami różnych władców budowla ulegała stopniowej zmianie. 

Dzisiaj turyści mogą podziwiać dekorowane sale, bajkowe dziedzińce oraz zachwycające ogrody – imponujący ślad architektury arabskiej na Półwyspie Iberyjskim. Granada kojarzona jest także z pięknymi plażami. Wybrzeże Costa Tropical to odcinek linii brzegowej nad Morzem Śródziemnym liczący zaledwie 19 kilometrów i łączącym piękno gór z złocistym piaskiem plaży. 

Granada nie tylko zachwyca pięknem Alhambry, lecz wspaniałą mieszanką kulturową, pozostałości po konkwiście arabskiej do dnia dzisiejszego pozostawiły po sobie ślad. Wąskie kamieniste uliczki z typowymi arabskimi straganami podkreślają zdecydowanie klimat tego miasta.

KORDOBA 

Miasto, w którym swe odbicie znalazło wiele kultur. Ważnym jego zabytkiem jest, wpisany na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO, meczet. Budowla znajduje się w centrum Starego Miasta Kordoby. Niezwykłe wrażenie na odwiedzających wywiera sala centralna, gdzie mogą oni podziwiać las kolumn i łuków. Kamienne kolumny sprawiające wrażenie identycznych w istocie zostały przywiezione z różnych części dawnego imperium. Oprócz meczetu turyści mogą odkryć między innymi  starą dzielnicę żydowską (Judería) oraz rzymski most (Puente Romano). 

MALAGA 

Popularne miejsce na urlop. Miasto słynne ze swoich plaż oraz bogatego życia nocnego ma także inne atrakcje do zaoferowania. Jedną z nich jest spacer po Starym Mieście Malagi. Czeka tam rzymski amfiteatr oraz forteca Alcazaba z której odwiedzający mogą podziwiać malownicze widoki. W czasie przechadzki po centrum miasta można napotkać sprzedawców oferujących białe kwiaty jaśminu. Znane pod nazwą  biznagas kwiaty stanowią tradycyjną ozdobę domowego stołu. 

Warto wspomnieć także o Caminito del Rey znanego także jako El Camino del Rey. Jest to wąski chodnik, wiszący nad przepaścią. Osoby, które przełamią swój strach i zdecydują się na spacer po nim mogą liczyć na nagrodę w postaci spektakularnych widoków. 

KADYKS 

Nadmorskie miasto będące zarazem jednym z najważniejszych portów morskich w Hiszpanii. Kadyks jest również jednym z najstarszych miast na półwyspie. Jego początki sięgają XI wieku p.n.e. Warto wybrać się na spacer wzdłuż murów obronnych nad morzem. Prowadzą one do zamku San Estaban. 

Miłośnicy wspinaczek mają możliwość podziwiania miasta z góry, wchodząc  na Torre Tavira. Amatorzy dobrego jedzenia również nie spotkają się z zawodem. Dzielnica Barrio de La Palma, położona niedaleko plaży, oferuje przepyszne tapas. 

Kadyks obfituje także w wspaniałe plaże. Jedną z nich jest Costa de la Luz. Wybrzeże położone jest nad oceanem. Wyjątkowym zakątkiem jest Tarifa, gdzie Atlantyk spotyka się z Morzem Śródziemnym. Dzięki dość często wiejącemu wiatrowi zwanemu levante, tutejsze plaże są świetnym miejscem do uprawiania sportów wodnych takich jak kitesurfing czy paddle surf.

 

JEREZ DE LA FRONTERA 

Miasto słynące ze swoich winiarni. Warto skorzystać z możliwości odwiedzenia jednej z nich. W czasie wycieczki organizowane są degustacje, zwiedzający mają okazję poznania procesu tworzenia cieszących się wysoką jakością win i sherry. 

Okolice Jerez znane są tez z hodowli koni. Kultywuje się tutaj rasę konia andaluzyjskiego, a także podtrzymuje się tradycyjny, barokowy styl jazdy. Zainteresowani mogą  zwiedzić słynną Królewską Andaluzyjską Szkołę Jazdy Konnej oraz podziwiać pokazy "tańca koni andaluzyjskich". Stanowią one prawdziwe show łączące w sobie balet konny z tradycyjnym, klasycznym ujeżdżaniem oraz typową hiszpańską muzyką.  

 

PARK NARODOWY DOÑANA 

Park ten, wpisany na listę UNESCO, można określić jako istny ptasi raj. Jest to największe tego typu miejsce w Hiszpanii. Położone jest w prowincji Huelva. Mieszkające tu liczne ptasie stada otrzymują idealne warunki do życia. Można obserwować je w ich środowisku naturalnym na tle wspaniałej scenerii. Spośród mieszkańców tej niezwykłej krainy możemy wymienić między innymi flamingi, sępy, gęsi oraz orły iberyjskie.  

Teraz pora na fiestę😊, a raczej fiesty, których nie brak też w tej części Hiszpanii.  

ŚWIĘTO ANDALUZJI ( DÍA DE ANDALUCÍA) 

Dzień ten obchodzony jest na pamiątkę  referendum z 28 lutego 1980 roku dotyczącego Statutu Autonomicznego Andaluzji, w którym mieszkańcy głosowali za ustawą nadającą Andaluzji status społeczności autonomicznej względem Hiszpanii. 

W tym dniu w wielu miastach i gminach w oknach i na balkonach powiewają andaluzyjskie flagi. W niektórych z miast, a zwłaszcza w Maladze istnieje zwyczaj zamykania szkół na tak zwany Tydzień Kultury (Semana Cultura), który występuje również pod nazwą Białego Tygodnia (Semana Blanca). 

W piątek poprzedzający obchody w szkołach spożywa się tradycyjne śniadanie andaluzyjskie (desayuno Andaluz). Składa się ono z soku pomarańczowego oraz tosta polanego oliwą z oliwek. Tego dnia uczniowie tworzą rysunki, które odnoszą się do symboliki regionu, a także do jego zwyczajów, historii i kultury. Wystawiane są także przedstawienia teatralne. Śpiewany jest też hymn Andaluzji. 

KARNAWAŁ W KADYKSIE (CARNAVAL DE CÁDIZ)

Tradycja hucznego sposobu świętowania karnawału w Kadyksie sięga XVI wieku. Karnawał obchodzony w Kadyksie jest drugim wraz z karnawałem Santa Cruz na Teneryfie wydarzeniem o znaczeniu międzynarodowym. Został on wpisany na Światową Listę Dziedzictwa UNESCO i figuruje tam jako jedno z dziesięciu Niematerialnych Dziedzictw Kulturowych w Hiszpanii.   

Jeżeli chodzi o długość obchodów, czas ten jest trudny do określenia ponieważ atmosferę towarzyszącą uroczystościom czuć już w połowie stycznia. Oficjalna część trwa 11 dni podczas których nie brak ulicznych parad, balów, fajerwerków oraz koncertów. Wybierana zostaje także królowa karnawału (lub sugerując się wersją hiszpańską - bogini karnawału – diosa del carnival ). 

Punktem kulminacyjnym jest wielka, odbywająca się w plenerze fiesta. Mieszkańcy Kadyksu, tak zwani gaditanos, zakładają oryginalne przebrania. Zwykle kostiumy przygotowywane są na długo przed rozpoczęciem się karnawału. Rodziny lub grupy przyjaciół stawiają na jednakowe bądź nawiązujące do tego samego motywu stroje. 

W czasie karnawału odbywa się finałowy konkurs grup muzycznych o nazwie COAC (Concurso Oficial de Agrupaciones Carnavalescas), który ma miejsce na scenie teatru Gran Teatro Falla. Uczestnicy już kilka miesięcy wstecz przygotowują swój repertuar żeby później, w drodze eliminacji, móc wystąpić podczas karnawału. Są to piosenki satyryczne, a czasem recytacje i monologi wykonywane przy akompaniamencie instrumentów grających w rytmie tango, rumby czy pasa doble. Teksty utworów obfitują w ironię, której obiektem stają się przede wszystkim politycy oraz celebryci.  

Ciekawostki dotyczące karnawału w Kadyksie: 

• W wyniku odkrycia, a później podboju Ameryki, Kadyks  stał się handlowym centrum nowożytnego świata. Dzięki rozwojowi ekonomicznemu miasto nawiązywało kontakty z weneckimi kupcami. Wiązało się to też z przejmowaniem od nich pewnych zwyczajów. Między innymi  hucznego świętowania karnawału, konfetti oraz przebierania się w wymyślne stroje i maski. 

• Popularnym zwyczajem karnawałowym było obrzucanie się kwiatami z doniczek.

• Istnieją zapiski głoszące, iż 7 lutego 1652 roku pracownicy portu w Kadyksie odmówili naprawy pewnego statku z powodu obchodów karnawału.

• W 1936 roku, na skutek wybuchu Wojny Domowej w Hiszpanii  5 lutego 1937 roku wprowadzono w całym kraju zakaz obchodzenia karnawału. Mimo  tego mieszkańcy świętowali w ukryciu. 

FESTIWAL PATIOS W KORDOBIE ( LA FIESTA DE LOS PATIOS DE CÓRDOBA) 

Co roku przez 12 dni maja mieszkańcy Kordoby otwierają swoje patia, często prywatne, ukazując ukryte w ich wnętrzach skarby w postaci malowniczych tarasów czy ręcznie wykonanych mozaik. Przez długi czas skrywane, podczas tego szczególnego festiwalu otwierają się, aby móc cieszyć oczy zwiedzających. Jeżeli chodzi o godziny otwarcia, są one niezmienne każdego roku (od 10.00 do 14.00 i od 17.00 do 22.00). Wejście jest bezpłatne, ale pozostawienie napiwku będzie pozytywnym gestem, wyrażającym docenienie dla pracy włożonej w utrzymanie patio w tak świetnym stanie. Od 2012 roku festiwal figuruje na Liście reprezentatywnej niematerialnego dziedzictwa kulturalnego UNESCO.  

FESTIWALE FLAMENCO 

Flamenco jest bardzo istotnym elementem kultury hiszpańskiej. Często już na sam dźwięk słowa Hiszpania kojarzymy ten kraj właśnie z nim. Chociaż forma tej sztuki uprawiana jest w całym państwie, to jednak jej serce stanowi region Andaluzji.  

Czym jest flamenco?

Jest to zjawisko kulturowe ściśle powiązane z folklorem Cyganów andaluzyjskich. Daje swój wyraz nie tylko w tańcu, ale też w muzyce i śpiewie. Wszystkiemu towarzyszy niezwykła ekspresja, oddanie emocji takich jak smutek czy radość.

Sztuka flamenco

Kiedy mówimy o flamenco istotnym faktem jest, że nie istniałoby ono bez Cyganów zamieszkujących tereny Andaluzji (Gitanos). Przypuszcza się, że ich korzenie wywodzą się z ludów hinduskich. Wskazywać może na to wiele elementów orientalnych, które możemy zaobserwować w tańcu flamenco. Przykładem mogą być charakterystyczne ruchy dłoni. Lud o którym mowa przywędrował na tereny Hiszpanii najprawdopodobniej w XVI wieku z Flandrii. Chociaż nie zasymilował się całkowicie z resztą lokalnego społeczeństwa,  jego tradycja uległa z czasem wpływom innych kultur, takich jak arabska, żydowska i chrześcijańska. 

Znaczenie słowa flamenco

Istnieje wiele przypuszczeń odnośnie genezy tego słowa. Jedną z nich jest przetłumaczenie go na wyraz flaming. Trop ten nie jest pozbawiony sensu bowiem flamingi są ptakami znanymi z gracji wykonywanych ruchów oraz z pięknego upierzenia. Jednak zdecydowanie bardziej prawdopodobną hipotezą jest ta nawiązująca do dawnego miejsca pochodzenia Cyganów, czyli Flandrii. Może świadczyć o tym  hiszpański przymiotnik flamenco, oznaczający flamandzki, czyli mówiąc wprost „pochodzący z Flandrii’’. Trzecia z możliwości interpretacji zakłada wywodzenie się słowa flamenco z języka arabskiego. Konkretnie chodzi o zwroty takie jak : fellah min gueir ard (chłop bez ziemi) lub fellah-mangu (śpiewy chłopów), które stosowane były do opisu społeczności cygańskich zamieszkujących tereny Andaluzji.  Czwarta opcja doszukuje się rodowodu słowa flamenco w wyrazie flamma pochodzenia łacińskiego. Flamma oznacza ogień, co może oddawać ogniste emocje towarzyszące sztuce flamenco.

Śpiew flamenco (cante)

Pełna ekspresji  technika śpiewu będąca w stanie przekazać przeróżne emocje targające wnętrzem człowieka. Śpiew flamenco obfituje w charakterystyczne frazowania, głębokie akcenty kładzione na niektóre słowa, które nadają im w ten sposób szczególną barwę i dźwięk. Osoba wykonująca ten rodzaj muzyki nazywana jest cantaor. Warto zaznaczyć, że flamenco stanowi jedną z najtrudniejszych form śpiewu.

Muzyka flamenco (toque)

Gitara stanowi najważniejszy instrument używany we współczesnym flamenco. Oprócz niej muzyka wzbogacana jest przez wyklaskiwany dłońmi rytm. Gitara do flamenco to specyficzna wersja gitary klasycznej. Jej pudło jest trochę węższe i płytsze, natomiast struny zawieszone są bliżej progów. Instrument wykonany jest z drewna cyprysowego, wzbogacony wstawkami z cedru i jodły. Gitarzysta flamenco określany jest słowem tocaor.

Taniec flamenco (baile)

Istnieje wiele odmian tańca flamenco. Wszystko zależy od palo, czyli stylu. Profesjonalni tancerze  nazywani są bailaores ( mężczyzna to bailaor, kobieta to bailaora).

Gdzie można zobaczyć flamenco ?

Tablaos są to bary lub restauracje gdzie można podziwiać pokazy flamenco. Charakteryzują się one specjalnie wyodrębnionym miejscem ze sceną dla bailaores oraz z krzesłami i skrzyniami dla muzyków. Istotnym elementem jest też kuchnia, która w czasie występów serwuje przepyszne przekąski i napoje. Tablao można więc spokojnie nazwać miejscem dla duszy i ciała ( ściślej mówiąc żołądka 😀). 

Festiwal Flamenco w Jerez de la Frontera. 

Obywa się co roku w lutym i marcu. Oprócz występów znakomitych wykonawców, oferuje kursy oraz warsztaty.  

Flamenco Biennale w Sewilli

Festiwal muzyczny odbywający się co dwa lata we wrześniu. Pierwszy raz miał miejsce w roku 1979. W czasie jego trwania miejsca takie jak Espacio Turina (arena walki byków) oraz port w Sewilli zamieniają się w sceny dla obecnych i przyszłych gwiazd flamenco. 

A na koniec..

Każdy z was zapewne słyszał piosenkę "Clandestino" Maluma & Shakira. A czy ktoś słyszał ją w wersji flamenco? Nowoczesna interpretacja flamenco:

Te Robaré - Nicky Jam & Ozuna (Flamencover by Yessia & David)

WIELKI TYDZIEŃ W SEWILLI  (SEMANA SANTA) 

Obchody Semana Santa to jeden z charakterystycznych elementów hiszpańskiej kultury. Przejawia się w tłumnych procesjach charakteryzujących się niezwykłą teatralnością. Początek tradycji przypada na wiek XVI. Na tle innych miast, jeżeli chodzi o sposób przeżywania tego czasu, szczególnie wyróżnia się Sewilla.  

W stolicy Andaluzji znajduje się najwięcej w całym regionie parafii i bractw religijnych (confradías) z nimi związanych.  To właśnie dzięki ich zaangażowaniu co roku można podziwiać bogato zdobione ołtarze za którymi idą pochody zakapturzonych, niosących krzyże lub świece pokutników, czyli tak zwanych nazarenos. Całości towarzyszy unoszący się w powietrzu zapach kadzideł, zawodzący śpiew Las Saetas oraz tłumne okrzyki na cześć figury płaczącej Madonny. Niesione w czasie procesji ołtarze mogą ważyć nawet tonę. Przedstawione są na nich całe sceny biblijne.  

Ten krótki wstęp nie do końca tłumaczy występujące w nim terminy dlatego teraz zapraszam Was do mini słowniczka wyjaśniającego najistotniejsze elementy procesji:

LOS NAZARENOS  

Na pierwszy rzut oka mogą kojarzyć się z członkami Ku Klux Klanu, ale w rzeczywistości to właśnie członkowie tej organizacji rasistowskiej zapożyczyli od hiszpańskich pokutników spiczaste nakrycia głowy. Co tak naprawdę symbolizują przyjmujące formę stożka kaptury? Otóż z jednej strony ich zwrócenie się ku niebu może oznaczać zbawienie. Istnieje też inne wytłumaczenie, w którym występują  jako symbol pokuty.  Los Nazarenos ubrani są w habity barwy bractw do których należą. Zazwyczaj poruszają się oni w dwóch równych rzędach, czym przywodzą na myśl armię. Są to ludzie,  którzy w sposób anonimowy podejmują się podczas procesji pewnych wyrzeczeń. Nie jedzą i nie piją przez cały dzień. Niektórzy z nich idą boso, jeszcze inni mają skute łańcuchami nogi. Często, aby zademonstrować swe umartwienie, kapią sobie gorącym woskiem na dłonie.  

LOS COSTALEROS 

Są to osoby zajmujące się noszeniem ołtarzy. Jest to nie lada wyzwanie zważywszy na wagę platform (paso), które mogą ważyć od 500 kg do nawet tony. Z drugiej strony stanowi to też powód do dumy, ponieważ taka okazja zdarza się najprawdopodobniej raz w życiu. Los Costaleros przygotowują się do procesji przez cały rok. Ćwiczą w ten sposób wytrzymałość oraz prawidłowe tempo marszu. Także niesione przez nich figury tworzone są z rocznym wyprzedzeniem. Są one przebierane w odświętne, bogato zdobione szaty. Obok nich umieszcza się świece, kwiaty i baldachimy. 

LAS SAETAS 

Są to przejmujące opowiadające o Męce Pańskiej pieśni. Ich wykonawcy zazwyczaj stoją na balkonach. W czasie przerw uczestnicy w skupieniu wsłuchują się w ich śpiew. Momentalnie zapada cisza, gasną świece. Śpiewne nawoływanie do modlitwy jest nawiązaniem do kultury muzułmańskiej, która pozostawiła znaczne ślady na obszarze Andaluzji.  

LOS CAPAZOS 

Mistrzowie ceremonii. Nadają oni procesji odpowiednie tempo. Dają wskazówki odnośnie liczby kroków, informują kiedy należy skręcić w prawo lub w lewo. 

MANTAILLAS  

Tak zwane wdowy. Nazywa się je również płaczkami. Zakładają one czarne stroje. Starannie czeszą się    i malują. W ich stylizacjach nie brak ozdób takich jak grzebyki, spinki czy broszki. 

TORRIJAS 

Tradycyjny andaluzyjski deser, którym można delektować się w czasie obchodów Semana Santa. Są to smażone grzanki uprzednio moczone w jajku, cukrze i mleku. Czasami przekłada się je budyniem i posypuje cukrem pudrem. Dobrymi dodatkami będą też miód cynamon lub słodki syrop. Zdarza się, że moczy się je nawet w winie. 

Przepis znajdziecie tutaj: 

https://gotujpohiszpansku.pl/przepisy/kuchnia-hiszpanska-przepis/torrijas/

MONA DE PASCUA

Podczas gdy na naszym wigilijnym stole króluje babka wielkanocna w Hiszpanii możemy spotkać się z „małpą wielkanocną” (mona de pascua), czyli ciastem drożdżowym z niespodzianką w postaci jajka w środku. Pierwotnie było to jajko gotowane. Obecnie coraz częściej zastępuje się je jego czekoladowym odpowiednikiem. Pomimo nietypowej nazwy, ciasto to nie ma nic wspólnego ze wspomnianą małpą. Pierwszy człon nazwy ma pochodzenie arabskie i wywodzi się od słowa "munna" oznaczającego datek, który muzułmańscy poddani wręczali swoim panom. 

Magdalena Paryś