Comunidad Valenciana

Wspólnota autonomiczna Walencji 

Jeśli ciekawią Was historia, zabytki i cudowne krajobrazy, to... dobrze trafiliście, bo tym się właśnie charakteryzuje Wspólnota autonomiczna Walencji! :) W tym artykule przybliżymy Wam trochę bardziej  twórczość oraz kulturę tego regionu. Przytoczymy również parę ciekawostek, które na pewno przydadzą się tym, którzy będą w przyszłości planować wycieczki w te strony Hiszpanii. 

Ciekawostki z życia wzięte:

1. PAELLA

Czy jedliście kiedykolwiek paellę? Czy wiecie w ogóle, co to jest paella? Jeśli nie, to bardzo źle… Ale zaraz to nadrobimy!

Paella to hiszpańska potrawa występująca w wielu odmianach, ale charakteryzująca się dwoma głównymi składnikami: ryżem oraz szafranem. Całość podsmażana jest na iście hiszpańskiej patelni z dwoma uchwytami. Choć danie to jest bardzo popularne, niewielu wie, że wywodzi się ono z Walencji.

Prawdziwą walencjańską paellę możemy zjeść w praktycznie każdej restauracji czy barze położonym w stolicy regionu autonomicznego Walencji. Najbardziej polecamy tę na plaży… Można zajadać się pyszną (ogromną!) paellą, jednocześnie podziwiając piękne widoki i słuchając szumu morza… Cóż, jako że w obecnej sytuacji szanse na walencjańską plażę i paellę są niewielkie, przesyłamy pocieszający przepis na tę potrawę Zrób To Sam. Powodzenia!

https://www.kwestiasmaku.com/kuchnia_hiszpanska/paella_z_owocami_morza/przepis.html

https://www.pequerecetas.com/receta/paella-de-marisco-receta-paso-a-paso/

2. MIASTECZKO SZTUKI I NAUKI W WALENCJI (Ciudad de las Artes y las Ciencias)

A teraz coś, co naprawdę warto zobaczyć, czyli Miasteczko Sztuki i Nauki, zaprojektowane przez samego Santiago Calatravę!

Całość zajmuje obszar o łącznej powierzchni 350 000 m² i obejmuje kilka odrębnych budynków:

• El Oceanogràfic – Oceanarium:

Największe w Europie mieści ponad 500 gatunków pływających zwierząt. Oprócz tego zawiera także rekonstrukcje podziemnych krajobrazów.

• El Hemisfèric – Planetarium oraz kino IMAX:

Znajduje się tutaj planetarium oraz kino przystosowane do wyświetlania filmów w formacie 3D. Można się również załapać na spektakl laserowy (w pełni bezpieczny, bez obaw :)).

• El Museo de las Ciencias Príncipe Felipe – Muzeum Nauki Księcia Filipa:

Wielkie muzeum XXI wieku, w którym eksponowane są najnowsze osiągnięcia nauki i techniki.

• El Palau de les Arts Reina Sofía – Pałac Sztuki Królowej Zofii:

Ogromna konstrukcja, na której scenach odgrywane są spektakle i grane są koncerty.

• El Umbracle:

Pasaż ogrodowy z różnymi gatunkami roślin występującymi tylko we Wspólnocie Walenckiej. Zawiera szeroką gamę roślin różnych gatunków.

3. NAJTWARDSZY SŁODYCZ NA ŚWIECIE - TURRÓN

Wiemy już, że paella to duma Walencji, ale Alicante także może poszczycić się czymś wyjątkowym. Wyjątkowym i rzadkim, bo Hiszpanie zajadają się owym przysmakiem tylko w święta Bożego Narodzenia. Mowa o turronie, który w podstawowej wersji z Alicante jest kruchy i zawiera 64% całych, prażonych migdałów. Podczas świąt przykrywa się go opłatkiem i dzieli nim z bliskimi. Dziś turrón to prawdziwy rarytas wśród turystów, dlatego warto znać jego korzenie.

4. NAJWYŻSZY HOTEL W EUROPIE

La torre de Bali (El Gran Hotel de Bali) to najwyższy budynek w Hiszpanii i zarazem najwyższy hotel w Europie. Ma 186m wysokości i liczy 52 kondygnacje oraz więcej niż 700 pokoi. Jeśli nie macie lęku wysokości, to jest to niepowtarzalna okazja, żeby skorzystać z możliwości spojrzenia na świat z góry (a przynajmniej na Hiszpanię). :)

5. LAS FALLAS (Święto Ognia)

Festiwal organizowany każdego roku na cześć wiosny w dniach od 15 do 19 marca. Ciekawostką jest, iż podobne święto obchodzone jest w czerwcu w Alicante pod nazwą Hogueras de Alicante . Jednak w tym przypadku witane jest lato. Tradycja obchodów Fallas bierze swój początek w średniowieczu. W dzień świętego Józefa, patrona cieśli, porządkowano warsztaty. Pozbywano się starego i niepotrzebnego drewna. Zbędne deski i belki układano w stosy na ulicach, a następnie  palono. W sposób symboliczny żegnano się z zimą i witano nową porę roku. Współcześnie płomieniom nie są już poddawane zwykłe ścinki drewna, a rzeźby będące karykaturami różnych sławnych postaci.  

Jeżeli chcecie poćwiczyć rozumienie ze słuchu, a przy okazji dowiedzieć się czegoś więcej w pakiecie dodaję Wam link do filmiku na temat obchodów tego święta stworzonego na potrzeby osób uczących się hiszpańskiego:

6.HOGUERAS DE ALICANTE  ( Hogueras de San Juan)

Podobnie jak wspomniane powyżej Fallas jest świętem związanym z ogniem, w czasie którego odbywa się spalenie wykonanych z drewna lub kartonu figur, które stanowią przepełniony satyrą komentarz odnośnie aktualnych wydarzeń społeczno – politycznych. Obchody mają miejsce w Alicante, w dniach od 20 do 24 czerwca.  

7.MOROS Y CRISTIANOS  

Spektakularne widowisko upamiętniające zwycięstwo Chrześcijan nad Maurami. Odbywa się ono w październiku w miasteczku o nazwie Alcoy, położonym niedaleko Alicante. Według legendy za czasów rekonkwisty mieszkańcom Alcoy broniącym bram miasta ukazał się święty Jerzy. Znak ten przesądził o ich zwycięstwie. Podczas obchodów uczestnicy mogą obserwować rekonstrukcje bitw. Wieczorem można doświadczyć prawdziwej uczty dla oka i ucha w postaci barwnych parad i dźwięków granej na żywo muzyki. Naturalnie znajdzie się też coś dla fanów dobrego jedzenia, w które obfituje hiszpańska kuchnia.

Literatura:

Wspólnota Walencka może się poszczycić dość sporym zasobem literackim, wielu bardzo dobrych pisarzy pochodzi z tego regionu. Co więcej, jeśli się dobrze poszuka, można natrafić również na książki napisane w języku walenckim.

1. Warto zacząć od słynnego Enrica Valora i Vivesa (1911-2000), który poza byciem fantastycznym pisarzem, zajmował się także językiem walenckim (leksykografią oraz standaryzacją i normalizacją).

Enric Valor pisał w języku walenckim, a za jego najważniejszą twórczość można uznać trylogię, na którą składają się powieści: “Sense la terra promesa”, “Temps de batuda” oraz “Enllà de l'horitzó”. 

Akcja rozgrywa się w fikcyjnym mieście Cassana na południu Wspólnoty Walencji. Nie brakuje urokliwych, górskich krajobrazów, które tym bardziej zachęcają do przeczytania i „przeniesienia się” w wyjątkowe, malownicze miejsce.

2. Następna w kolejce jest, wyróżniona wieloma nagrodami, María Aixa Sanz- pisarka pochodząca z Walencji. 

Publikowane przez nią książki były i są rozchwytywane na  terenie całej Hiszpanii. Oto kilka z nich:

• Antes del último suspiro (2006);
• La casona del sueño dorado (2010);
• Sol del Medio Oeste (2016)

Jeśli ktoś jest fanem pięknych historii miłosnych, mocno zgłębionych portretów psychologicznych głównych bohaterów, a także szczerych, emocjonalnych i dających do myślenia powieści, to koniecznie musi sięgnąć po dzieła Maríi Aixy Sans!

3. Trzecią i ostatnią propozycją jest twórczość Manela Alonsa i Català, który zachwyca nie tylko sporym zbiorem poezji, ale także powieściami, książkami młodzieżowymi i dla dzieci oraz różnorakimi esejami.

Twórczość Manela Alonsa jest bardzo różnorodna, warto zajrzeć choćby do kilku z jego dzieł, żeby zapoznać się lepiej z kulturą i językiem Wspólnoty Walencji. A skoro wiadomo, że najlepiej jest uczyć się języka czytając książki dla młodszych i najmłodszych, to niżej przedstawiamy kilka z nich:

• Bernat y sus amigos (2001);
• ¡Caray, que aventura! (2004);
• Cuento contado, cuento comenzado (2007).

Kinematografia:

Żeby jeszcze lepiej poczuć klimat tego cudownego regionu jakim z pewnością jest wspólnota Walencji, trzeba obejrzeć parę filmów, które zostały nakręcone właśnie tam. Wielu reżyserów korzystało z tego pięknego krajobrazu, aby wzbogacić swoje filmy o niezapomniane widoki, dodające wartości fabule.

1. Jednym z takich filmów jest komedia “Todos a la cárcel” (1993) w reżyserii walencjańskiego reżysera Luisa García Berlanga. Produkcja ta otrzymała kilka nagród Goya, m.in w kategorii “najlepszy film”.

Opis hiszpański:

Con el fin de cobrar una deuda de la Administración Pública que viene arrastrando desde hace tiempo, un pequeño empresario llamado Artemio asiste al Día Internacional del Preso que se celebra en el interior de una cárcel. El festejo, organizado por Quintanilla, un hombre astuto y especialista en organizar este tipo de eventos colectivos y bulliciosos, es un acto más bien político al que acuden las autoridades más representativas de la región, junto a otras personalidades del mundo de la cultura, las finanzas o el poder eclesiástico. Mientras Quintanilla intenta que todo marche sobre ruedas, Artemio aprovecha la ocasión para hablar con el subsecretario de Cultura.

Mientras tanto, en el exterior del recinto se fragua la fuga de un mafioso recluso, Paolo Tornicelli, influyente banquero italiano y jefe de una compleja red internacional de actividades delictivas. El director de la prisión coordina la operación, asistido por otro banquero, que precisamente se encuentra también en dicho acto. Cada asistente posee unos intereses concretos y unas metas específicas, aunque todos acuden a la celebración aludiendo solidaridad y el deseo de compartir la mesa con aquellos que se encuentran privados de libertad. Tras muchas y complejas vicisitudes, se irán entretejiendo una serie de intervenciones y sucesos que desencadenarán en un peculiar motín, que concluirá con la huida de Tornicelli, el director de la prisión y su joven amante transexual. Las persecuciones, los disparos de la policía y la retención de algunos invitados por parte de los presos precipitan el final de la historia. 

2. Żeby nie pozostawać jedynie przy komediach, przedstawiamy Wam teraz kryminał w reżyserii Daniela Calparsora “Cien años de perdón” (2016) [100 punktów dla tego, kto odganie z jaką słynną hiszpańskojęzyczną książką może skojarzyć się ten tytuł… Tak, dokładnie! “Cien años de soledad” Gabriela Garcíi Márqueza :)].

Opis hiszpański:

Una mañana lluviosa, seis hombres disfrazados y armados asaltan la sede central de un banco en Valencia. Lo que parecía un robo limpio y fácil pronto se complica, y nada saldrá como estaba planeado. Esto provoca desconfianza y enfrentamiento entre los dos líderes de la banda, “El Uruguayo” y “El Gallego”. Pero ¿qué es exactamente lo que buscan los atracadores?

Jak widać, oprócz sielankowego krajobrazu i klimatu, Wspólnota Walencka może pokazać się także od tej nieco mrocznej strony… Przynajmniej w filmach. ;)

3. Chyba warto wspomnieć również o aktorach, bez których te wszystkie filmy nie miałyby większego sensu. 

Region, który przedstawiamy może pochwalić się zdolnymi artystami zarówno z prowincji Alicante, jak i Castellónu i Walencji.

• Daniel Dicenta Silva (1937-2014) – wyróżniony przede wszystkim za swoją działalność telewizyjną, ale także za aktorstwo teatralne i filmowe (Walencja);

• Rafael Navarro García (1912-1993) – podczas swojej kariery zawodowej zagrał w 29 filmach, a także w wielu serialach. Był wielką osobowością i wielkim artystą (Alicante);

• Víctor Palmero – znany aktor serialowy, ma na swoim koncie kilkanaście seriali i dwa filmy. W 2020 roku wystąpił również w hiszpańskiej wersji “Twoja twarz brzmi znajomo” (Tu cara me suena) (Castellón).

4. Na koniec jeszcze kilka słów o festiwalu w Alicante (El Festival de Cine de Alicante), obchodzonym od 2004 roku. Powstał, aby wspierać kulturę filmową. Skupia się zarówno na filmach długometrażowych, jak i krótkometrażowych. Podczas Festiwalu odbywają się różne aktywności związane ze światem siódmej sztuki. Wyświetlane są filmy, które rywalizują ze sobą w konkursie, ale oprócz tego organizowane są warsztaty, pokazy różnych gatunków filmowych, a także wręczane są honorowe nagrody profesjonalistom z branży filmowej.

Joanna Korzeniowska, Magdalena Paryś